برقراری روابط تجاری آزاد در حوزه فولاد، مزیت‌های متعددی برای صنایع فولادی کشور به همراه دارد، چراکه در طول سال‌های گذشته شاهد انواع محدودیت‌ها در روابط خارجی بوده‌ایم که رفع آنها ضروری به‌نظر می‌رسد. متاسفانه در طول سال‌های گذشته شاهد اعمال انواع محدودیت‌ها در مسیر صادرات فولاد بوده‌ایم.

این محدودیت‌ها در سال گذشته تشدید شدند تا جایی‌که برآوردهای اولیه نشان می‌دهد در مجموع صادرات فولاد در سال ۱۳۹۹ و در مقایسه با سال ۱۳۹۸، حدود ۱۵ درصد کاهش یافت. افت ۱۵ درصدی صادرات آن‌هم در شرایطی که این صنعت در مسیر رشد تولید قرار دارد، اشتباه است.

افت ۱۵ درصدی یادشده تحت‌تاثیر سیاست‌های اعمالی بر این زنجیره و با هدف تنظیم بازار فولاد بوده است. سیاست‌هایی که از پایه اشتباه هستند و تاکنون نتیجه مثبتی به‌دنبال نداشته‌اند.

محدودیت‌های یادشده در شرایطی اعمال شد که فولاد در بیشتر ماه‌های سال گذشته با نرخ بالایی فروخته شد؛ یعنی فرصتی طلایی برای فروش خارجی این محصول از بین رفت.

به‌ویژه که در سال ۱۳۹۹ شاهد رشد تولید فولاد بودیم و در همین حال، مصرف این فلز با وجود همه‌گیری ویروس کرونا و رکودی که بر صنعت ساخت‌وساز و سایر صنایع مصرف‌کننده فولاد سایه افکنده بود، رونق چندانی نداشت.

با این وجود، تصمیم‌گیران در وزارت صنعت، معدن و تجارت محدودیت‌هایی را در مسیر صادرات فولاد ایجاد کردند و بروکراسی‌های پیچیده، فروش این محصول استراتژیک در بازار جهانی را دشوار کرد.

تعیین سقف قیمت دستوری برای فولاد نیز مسیر فروش خارجی فولاد را بیش از پیش دشوار کرد. وجود محدودیت‌های یادشده درحالی است که میزان تولید فولاد و محصولات فولادی کشور تقریبا ۲ برابر نیاز داخلی به این محصول برآورد می‌شود، بنابراین صادرات رمز ماندگاری و تداوم تولید فولاد است. در واقع انتظار می‌رود حتی مشوق‌هایی نیز به صادرات این محصول استراتژیک تعلق بگیرد.

صادرات فولاد به منزله ارزآوری برای کشور است. این مهم به‌ویژه در دورانی که بهره‌گیری از ظرفیت‌های صنایع معدنی و اثرگذاری آنها بر تولید ناخالص داخلی بیش از پیش موردتوجه قرار گرفته، اهمیت دارد. توجه به این نکته ضروری به‌نظر می‌رسد که نرخ فروش فولاد در بازارهای گوناگون جهان، همچنان صعودی است. درنتیجه انتظار می‌رود سیاست‌های حاکم بر این حوزه به‌گونه‌ای تنظیم شوند که امکان ارتقای صادرات فولاد فراهم باشد. تجارت آزاد یک رابطه دوسویه است، یعنی انتظار می‌رود همپای صادرات فولاد شاهد واردات فولاد نیز باشیم اما فولادسازان ایرانی هیچ نگرانی در این‌باره ندارند. ایران ارزان‌ترین فولاد جهان را داشته؛ درنتیجه قابلیت رقابت با هر نوع محصول مشابهی را دارد. به‌علاوه اینکه صنعت فولاد ما در طول سال‌های گذشته پیشرفت زیادی کرده و محصولات تولیدی این صنعت از منظر کیفیت قابل رقابت با سایر محصولات مشابه تولیدشده در کشورهای دیگر است. کما اینکه خریداران بین‌المللی نیز به این کیفیت اذعان دارند.  در همین حال ایران در منطقه‌ای واقع‌شده که سرانه بالایی در مصرف محصولات فولادی دارد؛ بسیاری از کشورهای همسایه شرایط جنگی را پشت‌سر گذاشته‌ و برای بازسازی به محصولات فولادی نیاز دارند. صنعت فولاد از جایگاه ویژه‌ای برخوردار است و با وجود تمام محدودیت‌هایی که در مسیر تجارت جهانی ایران قرار دارد، همچنان محصولات این صنعت در بازار جهانی خریدار دارند.

در همین حال طرح‌های توسعه متعددی نیز برای این صنعت اجرایی‌شده و در دستور کار هستند تا جایی‌که مقررشده ظرفیت تولید فولاد کشور در سال ۱۴۰۴ به ۵۵ میلیون تن افزایش یابد؛ بدین‌ترتیب توسعه تجارت جهانی می‌تواند به فعالیت این صنعت در شرایط بهینه کمک کند.

این مطلب را به اشتراک بگذارید